Dit is mijn oom Abdullah. Hij is één van de enige die in het Zuiden is gebleven en tot op de dag van vandaag nog waakt over al onze erfenissen.Op een ochtend liepen we samen naar Tawhelt, een kleine oase dat omringd wordt door droge grond. Op een gegeven moment wees hij naar een van de heuvels en vroeg me of ik de stenen zag liggen op de heuvels. De stenen waren amper zichtbaar aangezien ze deel uitmaakten van een heleboel andere rotsen en stenen. Het leken dezelfde stenen als die dat je zou weg trappen als je erover zou wandelen. Op dat moment begreep ik nog niet goed wat hij me duidelijk wou maken toen hij me naar de stenen vroeg. En toen zei hij met trots: “Deze stenen zijn ook van ons.” Op dat moment begon ik te giechelen, misschien was het mijn onbegrip of mijn arrogantie dat ervoor zorgde dat ik er de waarde niet van in zag. Hij nam me bij de arm en zaten stil onder de brandende zon terwijl hij er nogmaals naar wees. Hij begon rustig te praten: “Deze stenen maakten vroeger deel uit van een hutje dat je grootvader had gebouwd. Een rustplaats voor de herders die met hun vee rondtrokken. Toen hij was overleden werd het met de tijd steeds meer afgebroken. Maar ik ben er bijgebleven, dag na dag, om ervoor te zorgen dat niemand de stenen zou wegnemen, want dit is van je grootvader, je vader en ook van jou. Als je over iets moet waken en als je voor iets moet vechten, dan is het voor datgene waarvoor je vader en je voorouders hebben moeten vechten, ook al is het maar een steen! Wat zij allemaal hebben gedaan in hun leven deden ze zodat jij iets zou kunnen doen met jouw leven.”

Release “Cécile” 13 mei 2015

Order now

Photography Yves Ruth