Hier zijn we dan. Cécile is een feit. Het klinkt nog wat surreëel : in het begin was ik niet zeker dat ik het verhaal dat zich in mijn hoofd afspeelde, zou kunnen uitwerken. Toch is het mij uiteindelijk gelukt en ben ik blij dat ik kan zeggen dat ik heel trots ben op het eindresultaat. Het heeft veel van me gevraagd, maar het is iets dat ik met ontzettend veel zin en liefde heb gedaan. Cécile is er eindelijk!

Alhoewel ik heel blij ben dat jullie hem eindelijk zullen lezen, worstel ik persoonlijk met een beetje treurigheid omdat ik bijna aan het einde van de rit ben. We gaan onze laatste fase in, de fase waarin ik hetgene dat zo belangrijk voor mij is geworden aan jullie allen overhandig. Dit is het einde van een traject dat me als persoon veranderd heeft. Ik geloof dat Djibril niet enkel een geweldig hoofdpersonage is geworden in mijn boek, maar ook iemand die mij ontzettend veel heeft geleerd. Hij heeft me uitgedaagd en mij een ervaring aangeboden die ik niet meteen aandurfde, maar ik ben zo blij dat ik ze uiteindelijk aanging. En hoe raar het misschien zou kunnen klinken, ik ben het hem verschuldigd om dit te zeggen: ”ik mis je enorm!”

Hij heeft me als schrijver zoveel laten inzien, maar heeft me als mens evenveel bijgebracht. Hij heeft me doen terugkeren naar een plek waarvan ik wist dat ze bestond, maar nog niet dat ze deel van me uitmaakte. Theoretisch gezien is hij een personage in een boek, maar hij zal voor mij altijd meer dan dat zijn: een vriend die dagen, nachten, weken en maanden aan mijn zijde is gebleven en over mijn schouder keek, terwijl ik zijn leven uitstippelde. Waar Cécile juist over gaat, laat ik aan jullie over. Ik zou een heleboel personages kwetsen als ik enkel een paar trefwoorden zou opsommen. Cécile is een reflectie van het leven, alleen is de spiegel deze keer de ogen van de 12-jarige dorpeling Djibril die de wereld gaat ontdekken.

Ik wou jullie dan ook nogmaals bedanken voor jullie steun van onschatbare waarde. Jullie berichten hebben vaak mijn vuur aangewakkerd wanneer dat soms uitdoofde door de grijze wolken boven mijn hoofd. Het idee dat ik er niet alleen voor sta, zorgt ervoor dat ik er met volle teugen voor ga. Ik weet immers dat ik nooit te pletter val als iets zou mislukken. Ik weet dat jullie me zouden opvangen. Ik weet dat jullie er zijn en dat jullie me steunen. Dit is een ode aan jullie allen. Een dank aan jullie allen! Cécile is geschreven voor jullie, want in mijn ogen is het zo dat wie “Ish” zegt, ook “jullie” zegt. Ik hoop dat jullie ervan zullen genieten!

Bedankt aan jullie allemaal

Ish Ait Hamou & Djibril